özlediğin, gidip göremediğindir; ama, gidip görmek istediğin..

Özlem, dile kolay bedene ağır kelimeler bunlar. İnsan zamanla alışır mı? Görmeden iki kelam sohbet etmeden. Öpmeden ,sevmeden geçirilen bir dolu boş zaman. Ben böyle yaş ilerledikçe aglak bir tip oldum. Anlamsız yerlerde göz yaşı döker oldum. Hele bu iki sene yılların acısını çıkarır şekilde fazlaca ağladım.

Eskiden daha mı güçlüydüm. Hatırlamıyorum öyle  hemen agladığımı, Baktım ki duygusala bağlıyacam, gardımı alır soğuk kanlı gözükmeye çalışırdım. Neden böyle yapardım bunuda bilemezdim. Dışarıdan bakılınca ne kadar soğuk ne kadar duygusuz derlerdi de. Bilemezlerdi ki ben sadece içime akıtırdım gözyaşlarımı. Bu ilk degil. İlk bende yaşamıyorum yaşamıcamda. Daha ayrılalı bir gün bile olmamışken. Şimdiden çok hasret almışken nasıl geçicek bu zaman şimdiden bilemiyorum. Her şeyi yaşayarak sabrederek görücez. Biz insanlar degilmiyiz ölümlere bile alışan. Allah korusun tabi. Sadece o iyi olsun, sağlıklı olsun, iyi insanlarla karşılaşsın. İyi olduğunu bileyim yeter diyorum. Bunlarla avunuyorum. Sevgide bu galiba. Allah kimseyi sevdiklerinden ayırmasın uzak diyarlarda hasret yaşatmasın..